Cultuurverschillen
Blijf op de hoogte en volg Kim
02 November 2014 | Oeganda, Tororo
We hebben nu ons eerste weekje stage er op zitten, en in deze week hebben we gemerkt dat er echt wel veel cultuurverschillen zijn. Zoals ik al eerder had benoemd, zijn ze hier traag en relaxt en doen ze alles op hun eigen tempo. Ik merk dat dit helaas wel leidt tot ergernissen bij mij. Zo pakken wij iedere ochtend de matatu(taxibusje) naar het health centre. Dit gaat op zich prima, tot dat we donderdag 1,5 uur en vrijdag 2 uur in het busje hebben gewacht totdat hij eindelijk vertrekt!! En vrijdag toen het busje eindelijk vol zat, duurde het nog een kwartier voordat er iemand achter het stuur ging zitten en nog voordat we 1 km verder waren werd er nog even rustig getankt, de ramen gewassen en de banden opgepompt! Ik begin zelfs veolia niet meer zo erg te vinden op dit moment, haha.
Gelukkig vinden ze het bij het health centre niet zo’n probleem als we wat later komen (ze komen zelf ook vaak veel later aanzetten en vervolgens is er toch bijna niets te doen). We hebben iedere dinsdag outreachers, waarbij we de naar de dorpjes toe gaan en op donderdag is altijd vaccinatie dag. Dus dan komen allemaal lieve baby’tjes die we mogen vaccineren. Dit is zoooo leuk! Afgelopen donderdag waren er 80 baby’tjes. Oh ze zijn zo schattig. Ik ben helemaal verliefd als ik ze zie. Dat zijn dus wel de leuke dagen op stage. De andere dagen wachten we tot er patiënten komen. Zo komen er ongeveer 5 patiënten op een dag (en we zijn met 8!). Het kan ook wel eens zijn, dat er helemaal geen patiënten komen. Op dat soort momenten zitten we wel een beetje de tijd weg te kijken, dus we nemen voortaan kaarten mee en een boek om te lezen. Ondanks dat hebben we toch wel meegemaakt.
Bij het health centre doen ze veel aan Family planning (anticonceptie). Helaas is dit in Uganda nog niet geheel geaccepteerd. Terwijl dit wel heel belangrijk is. Over het algemeen hebben vrouwen niets te zeggen over het aantal kinderen dat ze willen krijgen, de man bepaalt dat. De man wil hier vaak zo veel mogelijk kinderen krijgen. Dit geeft hun een soort van status. Het probleem is, dat ze vaak niet genoeg geld hebben om zoveel kinderen te krijgen. Daarnaast zorgt de man niet eens voor de kinderen, dat doet alleen de vrouw. Ik heb in deze twee weken ook nog geen een man met zijn kinderen zien lopen. Echt bizar, wel veel kinderen willen maar er vervolgens niet naar omkijken! Zo was er een jonge vrouw die al twee jonge kinderen had, waarvan er een gedehydreerd was en ondervoed. Daarnaast had ze nog een kindje onderweg! Dit is heel moeilijk om te zien, want je gaat toch niet nog een kind nemen wanneer je voor je andere kinderen al niet genoeg eten hebt! Zo hadden we nog een patiënt, een jonge vrouw (ongeveer begin 20) zij had een hormoonstaafje (anticonceptie) laten zetten om zwangerschap te voorkomen want ze had al 3 kinderen. Haar man was hier achter gekomen en is meteen van haar gescheiden, nu was ze bij ons gekomen om dit hormoonstaafje weg te laten halen. Zo hoopt ze dat haar man weer bij haar terugkomt. Want helaas ben je in deze cultuur niet veel waard als alleenstaande vrouw.
Afgelopen vrijdag, toen we eindelijk klaar waren, wilden we de matatu terug naar het dorp pakken. Helaas duurde het lang voordat er een op kwam dagen, dus besloten we maar alvast een stukje aan te lopen. Heel grappig want dan hoor je af en toe ineens van die kleine kindjes, met hun schattige stemmetjes, Mzungu roepen! Dan vinden ze het super leuk als we terug zwaaien, dat is wel heel erg leuk! Alleen de kindjes spelen hier gewoon naast de snelweg en de meeste kindjes hebben hier geen schoenen aan, en veel kapotte kleertjes. Dat is wel lastig om te zien. Maar we zorgen wel voor een grote glimlach op hun gezicht zodra we terugzwaaien en tegen ze praten.
Ondertussen waren er al Matatu’s gepasseerd, maar deze zaten steeds al helemaal volgepropt. Omdat het 8 km is terug naar het dorp en we het super warm hadden, en al een hele duistere lucht aan zagen komen, hebben we toch maar besloten een Boda Boda te nemen. Deze hebben we al die tijd nog proberen te vermijden, omdat ze veel te hard vrachtauto’s, matatu’s, voetgangers, koeien en geiten moeten ontwijken en dat zonder helm. Maar op dat moment geen andere keus. Esmay en Nina bij de ene en ik bij de andere achterop. Nadat we toch al een beetje angstig achterop zaten en hoopten dat we niet zouden vallen of iets, begon het al met regenen. Shit! Maar het ging van kwaad tot erger: de regen werd al gauw en storm met windstoten en (jawel) Hagel! AAH zit je dan achterop zo’n ding met je zomerse kleding. Nadat we (wonder boven wonder) wel veilig, maar doorweekt, aan waren gekomen hebben we nog maar geschuild bij een winkeltje. En we waren niet de enige, ieder mens op straat stond al ergens te schuilen, ze namen zelf hun Boda Boda mee de winkels in om te schuilen. Maar het was vrijdag dan ook niet voor niets, want al snel veranderde de straat in een soort rivier van stromend regen water. Wow dit heb ik nog nooit meegemaakt, ook niet in ons regenachtige Nederland.
Uiteindelijk dan toch (doorweekt) thuis gekomen. Waar, hoe kan het ook anders, de stroom weer uit was. Ja, sinds ik hier zit ben ik ook heel erg gaan waarderen hoe fijn het is dat we in Nederland ALTIJD stroom hebben. Hier vinden we het inmiddels al normaal dat de stroom uit is wanneer we terugkeren van stage en dat die ’s avonds waarschijnlijk ook nog wel een of twee keer uit gaat. Dan is het met mijn zelf-oplaadbaar lampje op m'n kamertje zitten en hopen dat het licht weer snel aan gaat. Want ook mijn laptop gaat niet zo lang zonder stroom, en dan is er niet zo veel te doen in het duister. Ook ben ik de warme douches in Nederland gaan waarderen. Ik heb hier pas 1 keer warm (lees:lauw) water gehad. Al moet ik zeggen dat het wel een beetje begint te wennen een koude douche, maar ik durf er nog niet zo helemaal onder te staan.
Dit weekend hadden we niets gepland en zijn we zaterdag even door Tororo gelopen. Nadat we door wat vreemde straatjes/steegjes liepen met kraampjes kwamen we uit bij een soort verstopte marktplaats. Hier kon je allerlei soorten fruit en groenten kopen, maar ook kippen en geiten. Hierdoor rook het niet zo fris, en voelde ik me ook niet echt aangetrokken door het fruit wat daar naast lag. Tot nu toe koop ik het fruit nog in de supermarkt.
Vandaag (zondag) wilden Nina en ik heel graag zien, hoe de mensen hier naar de kerk gaan. Landra, onze buurjongen wilden ons wel meenemen naar zijn kerk en we hadden met hem deze ochtend afgesproken. Maar natuurlijk kwam hij niet op de afgesproken tijd en na 20 minuten wachten zijn we zelf maar aangelopen. Er liggen hier heel erg veel kerken. Blijkbaar kan iedereen die daar zin in heeft zelf een kerk beginnen en zich priester noemen. Toen we de kerk binnen liepen was het al meteen gezellig met muziek, zag en geklap. Heel erg leuk om te zien! Echt zoals ik het me had voorgesteld. Totdat de priester begon te praten. Op een gegeven moment was hij een hele preek aan het geven over dat vrouwen hun man moesten aanbidden, want dan zouden ze ook god aanbidden. Maar dit werd steeds erger. ‘The World is suffering because of men who listen to their wifes’. Mannen zouden niet naar hun vrouw moeten luisteren want dit zou slecht zijn voor het leven op aarde en dat iedereen daardoor leidt op de wereld. Op dat moment keken Nina en ik elkaar wel even, flabbergasted aan. Zegt hij dit nou echt? Ja, echt! En de schoolmeisjes die voor ons zaten waren ook nog aantekeningen aan het maken van wat de priester allemaal zei.
Door dit alles ben ik wel heel erg blij dat ik in Nederland geboren ben, dat besef ik me hier toch wel iedere dag meer en meer.
Gelukkig vinden ze het bij het health centre niet zo’n probleem als we wat later komen (ze komen zelf ook vaak veel later aanzetten en vervolgens is er toch bijna niets te doen). We hebben iedere dinsdag outreachers, waarbij we de naar de dorpjes toe gaan en op donderdag is altijd vaccinatie dag. Dus dan komen allemaal lieve baby’tjes die we mogen vaccineren. Dit is zoooo leuk! Afgelopen donderdag waren er 80 baby’tjes. Oh ze zijn zo schattig. Ik ben helemaal verliefd als ik ze zie. Dat zijn dus wel de leuke dagen op stage. De andere dagen wachten we tot er patiënten komen. Zo komen er ongeveer 5 patiënten op een dag (en we zijn met 8!). Het kan ook wel eens zijn, dat er helemaal geen patiënten komen. Op dat soort momenten zitten we wel een beetje de tijd weg te kijken, dus we nemen voortaan kaarten mee en een boek om te lezen. Ondanks dat hebben we toch wel meegemaakt.
Bij het health centre doen ze veel aan Family planning (anticonceptie). Helaas is dit in Uganda nog niet geheel geaccepteerd. Terwijl dit wel heel belangrijk is. Over het algemeen hebben vrouwen niets te zeggen over het aantal kinderen dat ze willen krijgen, de man bepaalt dat. De man wil hier vaak zo veel mogelijk kinderen krijgen. Dit geeft hun een soort van status. Het probleem is, dat ze vaak niet genoeg geld hebben om zoveel kinderen te krijgen. Daarnaast zorgt de man niet eens voor de kinderen, dat doet alleen de vrouw. Ik heb in deze twee weken ook nog geen een man met zijn kinderen zien lopen. Echt bizar, wel veel kinderen willen maar er vervolgens niet naar omkijken! Zo was er een jonge vrouw die al twee jonge kinderen had, waarvan er een gedehydreerd was en ondervoed. Daarnaast had ze nog een kindje onderweg! Dit is heel moeilijk om te zien, want je gaat toch niet nog een kind nemen wanneer je voor je andere kinderen al niet genoeg eten hebt! Zo hadden we nog een patiënt, een jonge vrouw (ongeveer begin 20) zij had een hormoonstaafje (anticonceptie) laten zetten om zwangerschap te voorkomen want ze had al 3 kinderen. Haar man was hier achter gekomen en is meteen van haar gescheiden, nu was ze bij ons gekomen om dit hormoonstaafje weg te laten halen. Zo hoopt ze dat haar man weer bij haar terugkomt. Want helaas ben je in deze cultuur niet veel waard als alleenstaande vrouw.
Afgelopen vrijdag, toen we eindelijk klaar waren, wilden we de matatu terug naar het dorp pakken. Helaas duurde het lang voordat er een op kwam dagen, dus besloten we maar alvast een stukje aan te lopen. Heel grappig want dan hoor je af en toe ineens van die kleine kindjes, met hun schattige stemmetjes, Mzungu roepen! Dan vinden ze het super leuk als we terug zwaaien, dat is wel heel erg leuk! Alleen de kindjes spelen hier gewoon naast de snelweg en de meeste kindjes hebben hier geen schoenen aan, en veel kapotte kleertjes. Dat is wel lastig om te zien. Maar we zorgen wel voor een grote glimlach op hun gezicht zodra we terugzwaaien en tegen ze praten.
Ondertussen waren er al Matatu’s gepasseerd, maar deze zaten steeds al helemaal volgepropt. Omdat het 8 km is terug naar het dorp en we het super warm hadden, en al een hele duistere lucht aan zagen komen, hebben we toch maar besloten een Boda Boda te nemen. Deze hebben we al die tijd nog proberen te vermijden, omdat ze veel te hard vrachtauto’s, matatu’s, voetgangers, koeien en geiten moeten ontwijken en dat zonder helm. Maar op dat moment geen andere keus. Esmay en Nina bij de ene en ik bij de andere achterop. Nadat we toch al een beetje angstig achterop zaten en hoopten dat we niet zouden vallen of iets, begon het al met regenen. Shit! Maar het ging van kwaad tot erger: de regen werd al gauw en storm met windstoten en (jawel) Hagel! AAH zit je dan achterop zo’n ding met je zomerse kleding. Nadat we (wonder boven wonder) wel veilig, maar doorweekt, aan waren gekomen hebben we nog maar geschuild bij een winkeltje. En we waren niet de enige, ieder mens op straat stond al ergens te schuilen, ze namen zelf hun Boda Boda mee de winkels in om te schuilen. Maar het was vrijdag dan ook niet voor niets, want al snel veranderde de straat in een soort rivier van stromend regen water. Wow dit heb ik nog nooit meegemaakt, ook niet in ons regenachtige Nederland.
Uiteindelijk dan toch (doorweekt) thuis gekomen. Waar, hoe kan het ook anders, de stroom weer uit was. Ja, sinds ik hier zit ben ik ook heel erg gaan waarderen hoe fijn het is dat we in Nederland ALTIJD stroom hebben. Hier vinden we het inmiddels al normaal dat de stroom uit is wanneer we terugkeren van stage en dat die ’s avonds waarschijnlijk ook nog wel een of twee keer uit gaat. Dan is het met mijn zelf-oplaadbaar lampje op m'n kamertje zitten en hopen dat het licht weer snel aan gaat. Want ook mijn laptop gaat niet zo lang zonder stroom, en dan is er niet zo veel te doen in het duister. Ook ben ik de warme douches in Nederland gaan waarderen. Ik heb hier pas 1 keer warm (lees:lauw) water gehad. Al moet ik zeggen dat het wel een beetje begint te wennen een koude douche, maar ik durf er nog niet zo helemaal onder te staan.
Dit weekend hadden we niets gepland en zijn we zaterdag even door Tororo gelopen. Nadat we door wat vreemde straatjes/steegjes liepen met kraampjes kwamen we uit bij een soort verstopte marktplaats. Hier kon je allerlei soorten fruit en groenten kopen, maar ook kippen en geiten. Hierdoor rook het niet zo fris, en voelde ik me ook niet echt aangetrokken door het fruit wat daar naast lag. Tot nu toe koop ik het fruit nog in de supermarkt.
Vandaag (zondag) wilden Nina en ik heel graag zien, hoe de mensen hier naar de kerk gaan. Landra, onze buurjongen wilden ons wel meenemen naar zijn kerk en we hadden met hem deze ochtend afgesproken. Maar natuurlijk kwam hij niet op de afgesproken tijd en na 20 minuten wachten zijn we zelf maar aangelopen. Er liggen hier heel erg veel kerken. Blijkbaar kan iedereen die daar zin in heeft zelf een kerk beginnen en zich priester noemen. Toen we de kerk binnen liepen was het al meteen gezellig met muziek, zag en geklap. Heel erg leuk om te zien! Echt zoals ik het me had voorgesteld. Totdat de priester begon te praten. Op een gegeven moment was hij een hele preek aan het geven over dat vrouwen hun man moesten aanbidden, want dan zouden ze ook god aanbidden. Maar dit werd steeds erger. ‘The World is suffering because of men who listen to their wifes’. Mannen zouden niet naar hun vrouw moeten luisteren want dit zou slecht zijn voor het leven op aarde en dat iedereen daardoor leidt op de wereld. Op dat moment keken Nina en ik elkaar wel even, flabbergasted aan. Zegt hij dit nou echt? Ja, echt! En de schoolmeisjes die voor ons zaten waren ook nog aantekeningen aan het maken van wat de priester allemaal zei.
Door dit alles ben ik wel heel erg blij dat ik in Nederland geboren ben, dat besef ik me hier toch wel iedere dag meer en meer.
-
02 November 2014 - 14:18
Ine:
Hoi Kim,
Wat weer een leuk verslag. Zo zie je maar dat onze (voor)oordelen niet altijd
vooroordelen zijn. Het zal nog wel heel wat jaartjes duren voordat
ze daar een beetje geëmancipeerd zijn.
Wat de stroom betreft, die valt hier ook wel eens uit. Afgelopen
dinsdag hier 21.000 huishoudens een uur zonder stroom gezeten!
Groetjes, Ine. -
02 November 2014 - 14:24
Kelly:
Ha kim,
Wat super leuk om weer un verhoalke van dig te lezen.
Toch wel raar det ze doa zo angers leven en bun ik inderdaad toch ouk blie det ik straks weer onger unne werme douche ken stoan. Wat veur os heel normaal is.
Gelukkig hease ut doa noa dien zin en det is ut belangriekste!
Groetjes dien kleine zuske! -
02 November 2014 - 14:30
Mam:
heej kim
wat weer n leuk verhaal om te lezen
heel interessant , je maakt echt wel wat mee
hier is alles heel normaal , water stroom !!
denk dat wij allemaal heel blij zijn dat we in Nederland zijn geboren
we kunnen ons dat niet eens voorstellen om dat niet te hebben
vind t super knap van je dat je er zo goed mee om gaat
leuk dat je ook naar de kerk bent geweest ,met die muziek en zo,
kunnen ze hier nog wat van leren, haha, dan gingen wij mss ook wel
groetjes mam xxx
-
02 November 2014 - 14:37
Pap:
HoI Kim
Leuk om weer eens wat van je te lezen
Ik verheug me er steeds weer op om jouw LEUKE verhalen te lezen
Ook al is het af toe wat zwaar voor je om in zo een cultuurverschil terecht te komen, maar denk maar je komt hier echt sterker uit dan dat je bent gekomen. Deze ervaring neem je je hele leven mee, en dit heeft toch niet iedereen meegemaakt. Groetjes pap en ik wacht weer op je volgende verhaal -
02 November 2014 - 14:38
Ingeborg En Huib:
Whaaaahh! Kim Wat een goed verhaal weer! De momenten zonder stroom gaan wennen.. echt! Jullie vinden wel een oplossing (kaarsen om het romantisch te maken). In Nederland genieten we op dit moment van een prachtige zondag in november.. niet normaal hoe mooi het weer hier nog is en goede temperatuur.
Lekker genieten en groetjes aan de meiden!
Liefs Ing -
02 November 2014 - 14:57
Oma:
Kimwat een leuk verslag nu merk je pas hoe rijk wij in holland zijn maar het is voor jou een hele uit daging je moet je toch maar aan passen aan het cultuur van daar maar jij red je wel vele gr en kussjes oma xxxx -
02 November 2014 - 15:04
Marian:
Ha Kim,
Alweer zon leuk verhaal...heb zelfs 2x flink gelachen om wat je schreef.
Geweldig....om te lezen en wat kun je dat goed om verhalen te schrijven.
En ja ,ik denk ook dat we blij kunnen zijn dat we hier wonen...phuffff
Je heb in je 1,5 week in Oeganda al veel meegemaakt...leuke en minder leuke dingen!
Knap van je hoe je daar mee omgaat want je bent ook maar een mens met gevoel!
Succes en ik wacht alweer op je volgende verhaal.
Groetjes Marian -
02 November 2014 - 16:39
Kelly:
Haaa kimmie!
Alweer zon leuk verhoalke en wat un avonturen maakse doa allemoal mei!
Zo raar detse noe in un gans angere cultuur leafs, maar waal un heele gave ervaring!
weam had ooit gedacht detse veolia nog gings waarderen doa haha, als g noe nog ens vertraging heb zal ig aan dien verhoal dinke hahah.
Ig ken mig helemoal veurstellen det de donderdaag kei leuk is, ig zoog de foto's van de babytjes en ze ware ech zooo lief! Ig zeen dich al met dien pretkupke al die lieve babytjes helpen!
Haaj dich doa en ig kiek oet noa dien volgende verhoal!
Dieke knufffel!
X kelly
-
02 November 2014 - 16:39
Kelly:
Haaa kimmie!
Alweer zon leuk verhoalke en wat un avonturen maakse doa allemoal mei!
Zo raar detse noe in un gans angere cultuur leafs, maar waal un heele gave ervaring!
weam had ooit gedacht detse veolia nog gings waarderen doa haha, als g noe nog ens vertraging heb zal ig aan dien verhoal dinke hahah.
Ig ken mig helemoal veurstellen det de donderdaag kei leuk is, ig zoog de foto's van de babytjes en ze ware ech zooo lief! Ig zeen dich al met dien pretkupke al die lieve babytjes helpen!
Haaj dich doa en ig kiek oet noa dien volgende verhoal!
Dieke knufffel!
X kelly
-
02 November 2014 - 19:28
Miriam:
Hoi Kim,
Wat weer een geweldig verhaal, ben nu alweer benieuwd naar je nieuwe verhaal!
Nog veel plezier met nieuwe dingen ontdekken -
12 November 2014 - 23:01
Bianca:
He Kim,
Leuk om je verhalen te lezen!,en ik hoor het al,ik moet nooit nr Afrika want daar word ik als vrouw nooit geaccepteerd met mijn 0 kids,ik ben natuurlijk niet vruchtbaar genoeg,haha!!!maar het scheelt dat ik niet van chocoladebruine mannen hou!al vind ik die kindjes daar wel heel schattig!het lijkt me wel heeel boring dat je je vaker op een dag moet vervelen!!maar die maken zich nergens druk om,komt het vandaag niet dan morgen wel!!wij als nederlanders zijn maar onrustig en gehaast,alles moet maar snel en hurry up!!pas je maar lekker aan daar en maak je niet te druk!!dont worry be happy!!alleen ,mocht je weer een kerk bezoeken,geef die priester dan een SCHIETgebedje!;-) maar met de nadruk op schiet!!!AMEN!!geniet nog van je tijd daar!!!en tot je volgende verhaaltje!!groetjes xxx Bianca
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
